Μητέρα, μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα,

κι αν στο κρυφό μυστήριο ζουν πάντα τα παιδιά σου

με λογισμό και μ’ όνειρο, τί χάρ’ έχουν τα μάτια,

τα μάτια τούτα, να σ’ ιδούν μες στο πανέρμο δάσος,

που ξάφνου σού τριγύρισε τ’ αθάνατα ποδάρια

(κοίτα) με φύλλα της Λαμπρής, με φύλλα του Βαϊώνε!

Το θεϊκό σου πάτημα δεν άκουσα, δεν είδα,

ατάραχη σαν ουρανός μ’ όλα τα κάλλη πὄχει,

που μέρη τόσα φαίνονται και μέρη ’ναι κρυμμένα.

Αλλά, Θεά, δεν ημπορώ ν’ ακούσω τη φωνή σου,

κι ευθύς εγώ τ’ Ελληνικού κόσμου να τη χαρίσω;

Δόξα ’χ’ η μαύρη πέτρα του και το ξερό χορτάρι.

Διονύσιος Σολωμός, “Ελεύθεροι Πολιορκημένοι”, Σχεδίασμα Γ’ , 1